Introduction | 1-13 | 14-26 | 27-39 | 40-52
Internationale Editie | 1-13 | 14-26

Emancipatie
(Trouw; 17-05-2002, Financieel Dagblad; 17-05-2002)

Wat me onlangs verraste en wat ik de vaste lezers van deze krant niet wil onthouden, is het verhaal van een Islamitische vriend van mij. Onlangs zei hij tegen mij dat hij de uitlatingen van Pim Fortuyn over de Islam als breekijzer gebruikte om zijn familie te overtuigen van het feit dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met de betutteling.

Hij en zijn zus strijden eigenlijk al vanaf de middelbare school voor gelijke rechten als hun autochtone vriendjes en vriendinnetjes en nu was er eindelijk iemand opgestaan die hem in zijn strijd bijstond. Voor mij was dit een openbaring omdat ik vanuit mijn opvattingen de uitlatingen van Pim Fortuyn als negatief ervaarde, terwijl voor hem en waarschijnlijk menig andere de uitlatingen juist een steun in de rug betekende voor de emancipatie van de Islam in Nederland.

De Hoeksteen 
(Volkskrant; 25-05-2002, Financieel Dagblad; 22-05-2002, Rotterdams Dagblad, 25-05-2002; Parool, 25-5-2002; Spits; 24-05-2002)

Gelukkig, de CDA heeft gewonnen, na de minister van Grote Stedenbeleid is er nu ook plaats voor een minister van Gezinnen. Een paar jaar geleden was de tijd er nog niet rijp voor. Nu hopelijk wel, want kinderbijslag alleen is niet meer toereikend in deze veranderde samenleving.

Van een overheid verwachten we vandaag-de-dag meer betrokkenheid in onze dagelijkse zorgen over ons kinderen en over onze toekomst. Investeren in het gezin van nu is van vitaal belang, niet alleen voor de individuele ontplooiingsmogelijkheden van kinderen en jongeren, maar ook voor de sociale samenhang en de duurzame economische ontwikkelingen van de ouders van morgen.

Over de functie-inhoud van de minister van Gezinnen hoeven we overigens niet lang na te denken want in de nieuwe Wet op de Jeugdzorg staat zijn taak min of meer al beschreven in de definitie van het begrip jeugdzorg: jeugdzorg biedt ondersteuning, hulp en bescherming aan jeugdigen en ouders bij opgroei- en opvoedingsvragen van geestelijke, sociale of pedagogische aard, die de ontwikkeling naar volwassenheid belemmeren.

ABC-tje
(Rotterdams Dagblad, 11-06-2002)

De afgelopen weken stond de krant vol over de tegenvallende prestaties van de intramurale zorg. In de artikelen werd echter nooit de relatie gelegd met de huidige -uit de jaren ’80 stammende- budgetsubsidiëringsmethodiek, waarbij uitsluitend de ingekochte activiteiten en de daaruit voortvloeiende prestaties, de output van de instellingen wordt bekostigd. Met dien gevolg dat er in Nederland een plan-economie is ontstaan waarbij niet de patiënt maar de overheid bepaald welke zorg nodig is, met lange wachttijden tot gevolg.

In het Actieplan Zorg Verzekerd (nov-2001) schrijft het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport dan ook terecht dat er een omslag van aanbod- naar vraagsturing in de zorg noodzakelijk is. Met als voorlopig resultaat dat op 1 januari 2003 de ziekenhuizen bekostigd en de medische specialisten betaald zullen worden op basis van Diagnosebehandelcombinaties DBC). Een DBC, een algoritme afgeleid van de kosten verbijzonderingsmethodiek Activity Based Costing (ABC), beschrijft en prijst alle activiteiten van een ziekenhuis en medisch specialist die voortvloeien uit de zorgvraag waarmee een patiënt naar het ziekenhuis komt.

Het is echter de vraag of de door de wetenschappelijke verenigingen van medische specialisten op te stellen DBC’s beter inzicht zullen gaan geven in de werkelijke omvang, aard en kosten van de zorgvraag in de Nederlandse ziekenhuizen of dat het beter inzicht geeft in hun eigen portemonnee. Want laten we niet vergeten, de medische specialisten klagen al jaren over de relatie inkomen-werklast.

Het laatste woord
(Parool; 08-06-2002, Trouw; 07-06-2002, Financieel Dagblad; 08-06-2002)

Het is onbegrijpelijk dat wij in Nederland nog steeds niet onze eigen minister-president, ministers en volksvertegenwoordigers rechtstreeks kunnen kiezen. Het blijft dan ook elke keer weer een verrassing welke parlementariers op een verkiesbare plaats stonden, welke partijen -op voorspraak van de koningin – de ministers mogen gaan leveren en wie als minister-president uiteindelijk eindverantwoordelijk wordt voor het coalitie-programma.

De huidige constitutie, waarbinnen niet wij maar de koningin als staatshoofd de kabinetsformatie bepaalt, heeft mijn inziens zijn langste tijd gehad. Het is namelijk volstrekt ondemocratisch dat iemand die wij niet hebben gekozen, formeel bepaalt hoe ons kabinet de komende regeringsperiode eruit zal zien.

Ik ben er dan ook van overtuigd dat wij binnen drie regeringstermijnen de uit 1918 daterende evenredige vertegenwoordiging (partijstelsel) zullen vervangen door onafhankelijke vertegenwoordigers, die vrij van belemmeringen als partij-ideologie, coalitie- en partijpolitiek de belangen van het gehele Nederlandse volk naar eigen inzicht en oordeel zullen vertegenwoordigen en waaruit we behalve de volksvertegenwoordigers, ook de verschillende ministers en de minister-president met zijn of haar verkiezingsprogramma zullen kiezen.

Amnestie
(Rotterdams Dagblad, 14-06-2002)

Ik was zeer verbijsterd over de ophef die ontstond over de amnestie van Hakan K. in Turkije. Nederland kent tenslotte geen amnestie, wij laten onze drugsmokkelaars, verkrachters en moordenaars vrij nog voordat ze in de gevangenis komen.

Boter op ons hoofd

Het is jammer dat deze krant de afgelopen week zo weinig aandacht heeft besteed aan de armoedetop in Rome en de benoeming van Manus van Brakel, beleidsmedewerker bij Milieudefensie, tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. De redactie had dan mogelijk het motief voor de moord op Pim Fortuyn kunnen onthullen nog voordat de algemeen directeur Borren van Novib, afgelopen zondag op Festival Mundial in Tilburg, het motief van Volkert van der G. “onbewust” onthulde met zijn opvatting dat de verkiezingsoverwinning van de LPF slecht is voor de Derde Wereld.

Op de armoedetop in Rome werd namelijk pijnlijk duidelijk dat de Westerse Overheden, door de bescherming van de eigen landbouw, schuldig zijn aan de hongersnood van zo’n 800 miljoen mensen wereldwijd. Volgens de directeur-generaal van de Wereldhandelsorganisatie (WHO) geven de geïndustrialiseerde landen jaarlijks zo’n 360 miljard dollar uit aan landbouwsubsidies. Dit is bijna VIJFTIEN KEER zoveel dan de 24,5 miljard dollar die volgens de wereldvoedselorganisatie FAO jaarlijks nodig is om in 2015 het aantal mensen in hongersnood te halveren tot 400 miljoen.

Manus van Brakel haal ik in deze erbij omdat hij als een van de eerste in Nederland de discussie omtrent handel en milieu van groot belang achtte. Bij de oprichtingsvergadering in 1994 van de WHO in Singapore was hij dan ook als vertegenwoordiger van de internationale milieubeweging aanwezig. De brug tussen armoede en milieu is hiermee geslagen, voor Volkert van der G. vormde de isolationistische opvattingen van Pim Fortuyn over o.a. Ontwikkelingssamenwerking dan ook ongetwijfeld aanleiding om hem te vermoorden. Niet het lot van honderdduizenden kippen en varkens zoals aanvankelijk werd gedacht, maar het lot van honderd miljoenen mensen is zijn motief geweest.

Jammer is echter dat Pim Fortuyn, naast het afschaffen van landbouwsubsidies nooit zijn ideeën over hoe arme landen succesvol kunnen integreren in de wereldeconomie heeft kunnen toelichten. Ik denk dat hij zou hebben gekozen voor het ‘liberale model’ waarbij multinationals als geen ander verantwoordelijk zijn voor het naleven van de wet en het genereren van winst en daarmee zorgen voor werkgelegenheid en belastinginkomsten in ontwikkelingslanden die dit dan weer zelfstandig kunnen besteden aan onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur. Tegelijkertijd zou de westerse overheid samen met de ontwikkelingslanden moeten streven naar belastingverdragen om de vele overbodige belastingvrijstellingen en andere zinloze belastingprikkels van ontwikkelingslanden terug te dringen. Volgens het Oxfam bedraagt het inkomstenverlies van ontwikkelingslanden door onnodige belastingconcurrentie zo’n 50 miljard dollar per jaar. Dit is gelijk aan de totale jaarlijkse ontwikkelingshulp.

Joodse staat

Hoelang moet het nog duren voordat de westerse wereld inziet dat de illegale opdeling van het Britse mandaatsgebied Palestina, op 29 november 1947, in een Joodse en Palestijnse Staat de grootste blunder is uit de moderne geschiedenis.

Het op de Balfour Declaratie (1917) gebaseerde delingsplan van de VN werd door de Arabische Liga, zoals bij elk plan voor een Joodse staat, direct verworpen. Desalniettemin zette de Joods gemeenschap door en werd de Joodse staat Israël op 14 en 15 mei 1948 door David Ben Goerion uitgeroepen. Maar wat de Joden niet, maar de Europeanen wel wisten is dat de omringende Arabische staten, Irak, Syrië, Jordanië en Egypte de jonge staat onmiddellijk zouden aanvallen, met als doel Israël eens en voor altijd van de kaart te vegen.

Zou het daarom niet verdiend zijn als het Europees Parlement zich de komende 20 jaar gaat richten op de stichting van een Joodse Staat in Europa naar Vaticaans voorbeeld, opdat wij de 5.800.000 Joden bevrijden uit hun eigen gevangenis.

Wisselkoers
(Spits; 05-07-2002)

Ik ben cultureel-maatschappelijk altijd tegen de invoering van de Euro geweest. Mijn kruistocht langs alle Europese Hoofdsteden in de zomer van 2000 resulteerde, zoals u vast nog wel weet, in het kunstwerk Kunst Verenigd Europa (www.erikvanloon.com) met daarop 750 beelden van het authentieke Europa van voor de grote omwenteling.

Het is echter onbegrijpelijk dat de Euro, als reken- en betaalmiddel, verantwoordelijk wordt gesteld voor de inflatie die er volgens Eurostat praktisch niet is. Sterker nog het ziet er naar uit dat de wisselkoers Euro/Dollar sinds 23-2-2000 weer gelijk komt te staan. Kortom, door de invoering van de Euro op 1-1-2002 betalen we nu 12,5% minder voor onze Levi’s, Nike’s en benzine.

Moet moeten
(Volkskrant; 13-07-2002, Spits; 12-07-2002, Financieel Dagblad; 11-07-2002)

Het afgelopen weekend, heb ik het 45 pagina’s tellende conceptregeerakkoord gelezen en het viel mij op dat het woord moet(en) maar liefst 130 keer voorkwam. De in totaal 47 behandelde onderwerpen lezen hierdoor heel daadkrachtig.

In de onderwerpen medisch-ethische aspecten, illegalen, modernisering arbeidsmarktbeleid, bevordering arbeidsproductiviteitsstijging en een goed ondernemingsklimaat, organisatie binnenlands bestuur en telecommunicatie en media wordt echter niet gesproken over moet(en).

Ik heb dan ook het vermoeden dat er onenigheid bestaat tussen de verschillende fracties ten aanzien van de te volgen koers met betrekking tot deze onderwerpen. Kortom begint de coalitie LPF-VVD-CDA nu al haarscheurtjes te vertonen?

De erfenis van Bill II
(Metro; 16-07-2002)

Op 11-11-2000 verscheen het artikel “De erfenis van Bill” van Tom Ronse in de Groene Amsterdammer. In dit artikel werd het verband gelegd tussen de tekorten op de Amerikaanse lopende rekening en de stand van de dollar: “Elk ander land dat zo boven zijn stand leeft zou daarvoor gestraft worden met een scherpe muntontwaarding. Amerika niet: zolang de rest van de wereld veilig in dollars belegt, blijft de vraag naar dollars hoog en de Amerikaanse munt ijzersterk.”

20 maanden later staan de kranten vol over de tekorten op de Amerikaanse lopende rekening naar aanleiding van de dalende dollarkoers en de uitlatingen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Het IMF schrijft, in haar laatste World Economic Outlook, namelijk dat het tekort op de lopende rekening van de VS één van de grootste gevaren voor de wereldeconomie is. De kans op een wereldwijde beurskrach na 11-9-2002, na een jaar van rouw, is dan ook groter dan ooit.

List en bedrog
(Trouw; 27-07-2002, Rotterdams Dagblad; 03-08-2002; Volkskrant; 03-08-2002)

De krant staat de laatste tijd vol over list en bedrog van grote bedrijven en accountants en het daaruit voortvloeiende wereldwijde gebrek aan vertrouwen. List en bedrog is echter niet nieuw, op de optiebeursvloer van Euronext Amsterdam staat namelijk al sinds mensenheugenis een bronzen afgietsel van Mercurius. Het Romeinse evenbeeld van de Griekse god Hermes, de god van handelaren en dieven die met zijn toverstaf, de mensen liet inslapen om ze daarna te beroven van hun bezittingen.

De witte boorden criminelen hebben met hun onophoudende schandalen de westerse wereld dan ook van een high trust society verandert in een low trust society (“Trust”; F. Fukuyama). Aan de rechter om deze criminelen hard te straffen en niet net als Nick Leeson, na het bankroet van Barings in 1995, na slechts vier jaar vrij te laten vanwege goed gedrag.

Verder zal bekeken moeten worden of de onafhoudelijk toezichthouder Autoriteit Financiële Markten en zijn buitenlandse equivalenten wel voldoende instrumenten hebben om succesvol toezicht te houden op het adequaat functioneren van de effectenmarkten.

Ziekelijk
(Parool; 01-08-2002)

Op de World Youth Day in Toronto zei de ziekelijke George Pell, aartsbisschop van Sydney, dat abortus erger is dan seksueel misbruik van kinderen door priesters.

Dit is naar mijn mening de meest knulligste vorm van damage control, door te proberen de alsmaar groter wordende wereldwijde stroom van onthullingen omtrent seksueel misbruik door priesters van kinderen te bagatelliseren door abortus (in vele westerse landen legaal) erger voor te stellen dan seksueel misbruik dat overal in de wereld strafbaar is. Bovendien is het hypocriet omdat veel slachtoffers van seksueel misbruik door priesters gedwongen worden om abortus te plegen om zo een publiek schandaal te voorkomen.

De rooms-katholieke kerk in Nederland is het stadium van ziekelijkheid al voorbij, zij zijn waanzinnig geworden door te proberen seksueel misbruik te verzekeren. Gelukkig heeft Aegon, begin dit jaar, besloten om de wettelijke aansprakelijkheidsverzekering van de rk-kerk na 45 jaar te ontbinden, omdat Aegon weigerde “een premie op het misbruik van minderjarigen te zetten”‘.

Strafkorting
(Financieel Dagblad; 09-08-2002)

De discussie over het afschaffen van de verjaringstermijn inzake moord en doodslag is eigenlijk onzuiver. Ons Wetboek van Strafrecht maakt namelijk onderscheid in levenslange en tijdelijk gevangenisstraffen. Voor moord geldt levenslang terwijl voor doodslag een maximale tijdelijk gevangenisstraf (TG) van 15 jaar geldt.

Ik ben van mening dat dit onderscheid ook in de verjaringstermijn tot uitdrukking moet komen. De verjaringstermijn op levenslange gevangenisstraffen moet worden afgeschaft en die van TG’s moet worden omgezet in een strafkortingsysteem.

Maar allereerst zou de maximale TG voor doodslag verdubbeld moeten worden tot 30 jaar. Dit is namelijk evenredig aan de toegenomen gemiddelde levensverwachting sinds de invoering van het Wetboek van Strafrecht in 1886.

Tenslotte zou de verjaringstermijn van een TG vervangen moeten worden door een strafkortingsysteem, waarbij de dader gedurende de eerste helft van de maximale TG, de maximale gevangenisstraf kan krijgen en na de tweede helft een strafkorting krijgt van 2% per jaar. Met deze strafkorting wordt tegemoet gekomen aan het idee van “uitwissende werking van de tijd”, waardoor de behoefte in de samenleving aan vergelding vermindert en de dader zijn leven heeft gebeterd.